من آن یــاس کــبــود لاله پـــوشم           که داغ لاله هــا شــد بـــار دوشم

گـــرفــتــار غــــم و آزادۀ دهـــر           خــریــدار بــلا و گـــل فــروشـم

در این شهر غریب از مردمی هـا           صــدای آشــنــا آیــد بـه گــوشــم

سری خواند به روی نیـزه قــرآن              که آوایش ز سر برده است هوشم

گـمانم صوت قــرآن حسیـن است              حسین است این و صوت او سروشم

سـرت نـازم بـرادر جان حـسـینـم           چـرا افکندی از جوش و خروشم

تو اسـتادی و من شاگــرد دَرسَت           که با قـرآن خود کـردی خـموشم

به آیاتی که خـوانـدی بر سـر نی            به راهـت تا نفـس دارم بکـوشـم

نـریـزم تا به یـادت دامـنی اشـک              به کـام خـشک تو، آبـی نـنـوشـم

شهـید من دعـا کن خـواهـرت را               کـه دیـبـای شـهـادت را بـپـوشـم